მენატრება შენი სახე,
ამ დილითაც სიზმრად გნახე.
ისევ მათბობს შენი ფერი,
არ მამშვიდებს არაფერი.
აღარ მშველის ლექსის წერა,
ზურგით მიდგას ბედისწერა.
დამავიწყდა უკვე ლოცვა,
მახსოვს მხოლოდ შენი კოცნა.
თავში დამსდევს ერთი აზრი,
ვერ გავუგე შინაარსი.
ვერ დავხატე გრძნობის ფერი,
ყალბი გახდა ყველაფერი.
ვერ ვუყურებ მწვანე ჭადრებს,
ვეღარ ვხედავ რა შენს თვალებს.
არ მიპყრობდა ფერი ვარდის,
მაშინ, როცა გვერდით მყავდი.
დამეკარგა გრძნობა, სმენა,
აღარც ჩიტის მესმის სტვენა.
დამრჩა მხოლოდ დარდი, წყენა,
ერთადერთი ჩუმი რწმენა

მე ხიდთან ვხვდები პატარა გოგოს,
მას გონია რომ მე იგი მიყვარს,
მე მხოლოდ მისი თვალები მომწონს.
ჩემი ტუჩები მის თვალს ეხება,
იგი კრთის, როგორც ჩიტი პატარა,
იმ ღამეს მე მას ვაჩუქე კოცნა,
რომელიც კუბოს კარამდე ატარა.
და ისე მოკვდა, რომ ვერ გაიგო,
მე ის მომწონდა და არ მიყვარდა,
მაგრამ მე მაინც სულ მის საფლავზე,
ლამაზ ყვავილთა კონა მიმქონდა.
და ერთხელ როცა ყვავილი დავდე,
დაღლილ დაქანცულს, უკვე დაკარგულს,
ბრწყინვალე თვალზე შევნიშნე ცრემლი,
თურმე სტიროდა წარსულ სიყვარულს.
და მე იმ დღიდან სხვა ქალი მძულდა,
დროს მე მივყავარ და მე დრო მიმყავს.
ხალხო გაიგეთ მე ის გოგონა
ცოცხალი მომწონდა მკვდარი კი
მიყვარს!!!

სულ მელანდები და ვერ ვხვდები რა მემართება,
რად ამედევნა აჩრდილივით შენზე ფიქრები...
იქნებ ღიმილი, მწველი მზერა, ხმა მენატრება,
ალბათ მჭირდები, უსაშველოდ, ძლიერ მჭირდები!

ციურ ფერებში დავინახე შენი ხატება,
მსურდა ოცნებით ღრუბლებს ზევით გამოვყოლოდი...
ჩვენს სურვილებში ვერ ვიპოვე რამე მსგავსება
და აქ, მიწაზე უიმედოდ, მაინც გელოდი...

დრო გადიოდა, მე გელოდი, ისევ გელოდი,
დღეთა დინებამ ვერ წაშალა ძველი ფიქრები...
როგორ მინდოდა წუთით მაინც გვერდზე მყოლოდი...
მჭირდები კარგო, ტკივილამდე, ძლიერ მჭირდები!

მე გიმტკიცებდი, რომ არ მიყვარდი,
შენც უარყოფდი გრძნობათა ღელვას,
დროს ჩვენ სხვა და სხვა გზებით მივყავდით,
დიდხანს ვცდილობდი შენს დავიწყებას...
თუკი ჩემდამი არაფერს გრძნობდი,
მაშ გული ასე რატომ ფეთქავდა?
თუკი ჩემს გამო შენ აღარ თრთოდი,
ალბათ სიცივემ თუ აგიტანა...

ის ჩამომშორდა, როგორც სიზმარი,
აუხდენელი და მომხიბლავი,
არ ვიცი, საით გაუყვა ტალღებს,
სად შეაჩერა დაღლილი ნავი.

მაშინ ცას უფრო სხვა ფერი ჰქონდა,
სხვაგვარის ღელვით ღელავდა ველი,
მაისი იყო, მთას მოჰხვეოდა
ნაზ გაზაფხულის მთრთოლვარე ხელი.

მაგრამ ის მოვა შემოდგომისას,
მოვა დაღლილი და ფერმიხდილი,
ო, რა მწუხარე ღამე იქნება,
ო, რა საშინლად იკივლებს ჩრდილი.

მაშინ მე გეტყვი, რომ მოკვდა გული,
რომ სიზმარივით გაჰქრა ყოველი,
რომ ჩემს წარსულში არ ვეძებ ახალს
და სიყვარულში ხსნას არ მოველი!

"ჩვენი გულები გრძნობით ფეთქავენ
და სიყვარულის ამბებს ყვებიან
მარტო დარჩენის ნუ გეშინია
დაგიბრუნდები ჩემო ფერია
აბა უშენოდ როგორ ვიცოცხლებ?
მე სიცოცხლეზე მეტად მჭირდები
მუხლმოდრეკილი მხოლოდ ერთსა გთხოვ
როცა მე წავალ ნუ ატირდები
შენი ცრემლები დარდად გამყვება
მწარე წარსულად გამყვება გულში
მე ხომ ისედაც დატანჯული ვარ
რომ დარდი ვნახო შენს სიყვარულში
ჩვენ მომავალი კვლავ შეგვახვედრებს
ჩვენ ხომ ერთმანეთს ასე ვჭირდებით
განშორება ხომ შეხვედრას უხმობს
და შეხვედრამდე ნუ ატირდები!"

ასე მეგონა, რომ გიყვარდი ძლიერ ყველაზე, ასე მეგონა, ჩემს გარეშე ვერ ძლებდი წამსაც, ასე მეგონა, ერთადერთი ვარ ქვეყანაზე, ვისაც უძღვნი ცვრიან ბალახზე დილის ნამსაც. ასე მეგონა არასდროს დამივიწყებდი, ასე მეგონა, ყოველ დილას ჩემით იწყენბდი, ასე მეგონა, ვერასოდეს შეგიყვარებდი, ასე მეგონა... ასე მეგონა... თურმე ვცდებოდი... არც მიფიქრია თუ ოდესმე ლექსს მოგიძღვნიდი, არც მიფიქრია თუ ოდესმე ცრემლს მოგიძღვნიდი, არც მიფიქრია თუ ოდესმე სულს მოგიძღვნიდი, და აი ალხა ამ ქვეყანაზე ამ ყველაფერს მე შენ გიძღვნიდი...

ახლა მარტო ვარ უშენობით განაწამები
ვით საუკუნე გაივლიან ისე წამები
არ გელოდები სინანულით მივსტირი მხოლოდ
გულში დარჩენილ სიყვარულის მტკივნეულ ბოლოს

ირგვლივ ხეების ჩრდილი და
თავაშვებული ქარი
მკერდზე შეხსნილი ღილი და
შენი თვალები მთვრალი
ღამე... მე და შენ ერთად
ქარში თამაში გვღლიდა
თავს ნელა დახრი,იტყვი:
_,,შენი ალერსი მინდა."
მე მინდა გიყვარდე კარგო
ვერ ვუძლებ ბუტია ტუჩებს
თვალებში ნუ მიცქერ თორემ
იცოდე გაკოცებ უცებ…

მე მონატრების სადღეგრძელო მინდა დავლიო.
დამეთანხმება მონატრების ვინც იცის ფასი.
ვინც შეხვედრია მონატრეის ცრემლით ალიონს
და ამ ცრემლებით გავსებული შეუსვამთ თასი.
მე მონატრების სადღეგრძელო მინდა დავლიო
და მათიც,ვისაც მონატრებით ქვეყნად უვლია.
ჩემი ცხოვრება მონატრებით მინდა დავლიო,
რამე თუ თავად ,მონატრებაც სიყვარულია

ღამე მდუმარების ჰანგით მოზეიმე,
ციცინათელები სუფრას თამადობენ,
ჩუმად მიგვაცილებს ჰანგი მოზეიმე,
ზეცას შევჩურჩულებ ღმერთის სამადლობელს.
იის სურნელებით მთვრალი შემეფეთე,
ვნებით ცახცახებდნენ თეთრი კელაპტრები,
ჩემი ოცნებების დიდო მეფეთ-მეფევ,
სულ არ გენატრები?

სულაც არ გჭირდება ჩემი სიყვარული,მაინც არაფერში გარგია,მაგრამ სიძულვილთან შედარებით ვინმეს რომ უყვარხარ კარგია! სხვისთვის მიგიგდია ჩემი ლექსი შენთვის ზედმეტი ბარგია,მაგრამ წართმევასთან შედარებით რამეს რომ გაძლევენ კარგია,არაფრად გინდა შენ ჩემი ალერსი სხვისიც არასოდეს გაკლია მაგრამ ლანძღვასთან შედარებით რომ გეფერებიან კარგია.

მეგონა ჩემი იყავი... მე მხოლოდ ამ პიქრით ვთბებოდი მეგონა ჩემთვის სუნთქავდი მე ხომ ამ სუნთქვით ვტკბებოდი მეგონა ჩემი ოცნება ფრთებს შეისხავდა იფრენდა მეგონა შენ მე გიყვარდი... მაგრამ მე მხოლოდ მეგონა......

გაჩენის დღიდან გეძებდი, მაგრამ   
ვერ მოგაკვლიე, ვარსკვლავო ჩემო.   
ბევრჯერ აენთო და ბევრჯერ ჩაქრა   
შენი სახება სადღაც, ჩემს ზემოთ.   

და აი, ისევ ციმციმებ, ელავ,   
თითქოს ღამეში ფრთა გაგხლართვია ...   
და შენი შუქი, ვით ქოხში კერა,   
ჩემს აოხრებულ გულშიც ანთია