ფიქრმა როგორ შეძლოს გადარჩენა ჩემი,
იძირება ზღვაში მტრედისფერი გემი.
აღარაფერს ვნანობ, აღარავის ველი..
კი არ ვტირი, ისე... ჩემებურად ვმღერი.
ბილიკ-ბილიკ ნავალს ამერია გზები..
იქნებ მომატყუეს, იქნებ ისევ ვცდები..
აღარ შემრჩა ძალა, აღარაფერს ვდარდობ,
არ გეძახი, ისე... ჩემებურად გნატრობ..
ღამისფერი ნისლი დაეფარა თვალებს
და მიხურავს ქარი ჯერ არ გახსნილ კარებს..
ხანაც ვეგუები, ხან კი ვებრძვი იღბალს..
სხვანაირად არა, ჩემებურად მიყვარს..
@@@@@@@@@@@@@@@@@
ცრემლად ივსება თვალნი
გაუმხელელი ვნებით.
ჩვენ ერთმანეთის ცალნი
უერთმანეთოდ ვქრებით.
უკვე შორია განცდა
მზე იწურება ზღვაში.
ჩვენ ერთმანეთი დაგვრჩა
უმისამართო გზაში.
არა მაცდური წამნი,
მაინც ცოდვილნი ვრჩებით.
ჩვენ ერთმანეთის წყალნი
უერთმანეთოდ ვშრებით.
სათქმელს ვეძებდით ღმერთში.
ბედს დასაცინად ვყავდით.
გულს ერთმანეთის მკერდში
უერთმანეთოდ ვკლავდით.