ოდესმე. . . ღამით . . .გაისმება შენს კარებზე ჩემი ზარის ხმა,
კარებს გააღებ და ვერ მიცნობ, შენ ელი სულ სხვას . . . .
აცრემლებული, გულნატკენი და აერეული
მე გავუყვები გაყინული დეკემბრის ცივ გზებს . . .

გრძნობებისაგან აფეთქებული თან წამოვიღებ
შენს გაოცებულ მზერას და სიტყვებს . . .
ოღონდ იცოდე, რომ ოდესმე . . ერთ ქალს . . .
უყვარდა შენი სიტყვა და სული . . .

მაგრამ შენამდე სულ სხვამ დაიპყრო მისი სხეული და მისი გული . . .
მინდა უბრალოდ მხოლოდ ერთხელ ჩაგიკრა გულში. . .
გითხრა ისიც, რომ ჩემს შვილს შენი სახელი ჰქვია . . .

და თუკი ოდეს მარტო დარჩები უდიერ ბრბოში,
იცოდე ვიღაც შენი ლექსებით სიცოცხლეს ჰქმნიდა

ძალიან ძნელია დაშორდე იმას ვინც,მთელი გულით არსებით გიყვარს, როცა ცრემლები წააგავს წვიმას,ტირიხარ   და ამბობ მე მაინც მიყვარს........... მე შენ გიყვარდი როგორც ფერია.. დამკარგე ვითომ არაფერია.... ძლიერ მიყვარხარ!მაგრამ ამას მე გეტყვი მაშინ როცა ყოველთვის გეყვარები და არ გამცვლი სხვაში.........................ზოგჯერ ფიქრის დროს დავიღლები დემეძინება,და ტკბილ სიზმრებში შენი სახე მომელანდება,და მენანება ამ სიზმრიდან თავის დაღწევა,რადგან ვიცი რომ შენი სახე დამეკარგება..........

შენ ვერასოდეს მიხვდები, რაოდენ დიდი სიხარული ხარ ჩემთვის. 
როდესაც შენზე ფიქრებში ჩამეძინება ხოლმე, ვიღვიძებ, - ისევ შენზე ფიქრები მიტრიალებს თავში და თვალწინ შენი სახე მიდგას.
შენ ერთადერთი არსება ხარ, ვიზედაც ვოცნებობ ასე...
მნიშვნელობა არა აქვს, სად იმყოფები იმ წამს... 
მე შენ გრგძნობ დღისითაც და ღამითაც...
ჩემი ცხოვრების მანძილზე ყოველ წუთს და ყოველ წამს ჩემი ფიქრებით მე მუდამ შენთან ვარ

siyvaruli gmertia,gmeri siyvarulia.tvalsheudgami sinatlea siyvaruli.saocrebaa,magram tvalsheudgami sinatlec mamaaa zeciuri.siyvaruli kacis gulistkmaa,siyvaruli amaglebuli girsebaa,romelic mgalobeli chetivit zis pirovnebis rjulshi da ugulebelyops am pirovnebas,dzaladobas da sidzulvils . . .stutieri siyvaruli ar arsebobs is maradiulia,stutiers xibli hkvia. da siyvarultan saerto ara akvs. siyvarulis prtebkvesh kacs ar uchirs, stutisoplidan maradiulisaken gza siyvarulis mstvervalze gadis.
mkrexelobaa roca amboben " umstiklo siyvaruli ," mkrexelobaa roca amboben " dzalian miyvars ," siyvaruli tavistavad agmatebilia,siyvaruls agmateba ar ekadreba!!!

ეს ერთი სიტყვა მიყვარხარ
ზოგჯერ სიცოცხლეს წყვეტს,
ზოგს სასაცილოდ არ ჰყოფნის
ზოგს მოუძებნის ბედს.
ეს ერთი სიტყვა მიყვარხარ
შეაკრთობს თუნდაც მტერს
ეს ერთი სიტყვა მითხარი
მომიხდებოდა მეც.
@@@@@@@@@@@@@@@@@
გული გალია, გულში ქალია,
ანგელოზი თუ ჯადოქარია,
ცეცხლის ალია, გარეთ ქარია,
გრძნობები მთვრალიუა...
თვეა მარტის, მარტი ვარდის,
ფიქრი დარდის,
შემიყვარდი,
შემიყვარდი...
ტყემლის ტოტი, ტოტზე კვირტი,
მომტირალი ტოტზე ჩიტი...
იყავ მშვიდი, გულით მშვიდი...
ცეცხლის ალი, გარეთ ქარი...
გულში ქალი, ჯადოქარი...
!@@@@@@@@@@@@@
რატომ დამღალა ასე ძლიერ შენზე ფიქრებმა?
გარეთ ქარია, წვიმს და ალბათ ამიტომ...
რატომ დამძიმდა ასე ძლიერ გული შენს დანახვაზე?
წვიმა აცრემლებს მოგონებებს...
გულში ისევ თოვს...
მიძინებულა სულის სიღრმეში შენი ზმანება,
ასე სჯობია მარტო იყოს, იყოს თავისთვის
ნუ გამახსენებთ გევედრებით ნუ გააღვიძებთ
ჩამქრალ სიყვარულს ფიქრი მოსდევს გაუსაძლისი.
მაგრამ რა ვუყოთ მოგონებას მარტო დარჩენილს?
(თავს რად ვიტყუებ, იქნებ იყო იქნებ არც იყო?)
იმ უსაშველო მოლოდინს და ნამცეცა იმედს,
რომ დამიბრუნდე... ჩუმად მითხრა,
რაც იყო, იყო...

@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ერთხელ სიზმარში ვიტირე მწარედ,
თითქოს იწექი საფლავში წყნარად,
გამომგეღვიძა, მართლა ვტიროდი,
ჩამომდიოდა ცრემლები ღვარად.

ერთხელ სიზმარში ვიტირე მწარედ,
თითქოს დამტოვე ამარა ბედის.
გამომეღვიძა, და ისევ დიდხანს,
დიდხანს ვტიროდი მარტოკა ჩემთვის.

ერთხელ სიზმარში ვიტირე მწარედ,
თითქოს ჩემი ხარ მარად და მარად,
გამომეღვიძა, ისევ და ისევ
მდუღარე ცრემლი მდიოდა ღვარად

გარეთ ქარია
მისი ბრალია,რომ მომენატრე
ახლა ძალიან...
ზღვა აქაფებულ ტალღებს
იგორებს
ჯერ არ გაგებულ ამბებს
იგონებს...
შენ დამიმონე,შენ მომერიე
გასახარია...
ღიმს ვერ ვიშორებ გარეთ გავალ
თუმცა ქარია...
ვერ შემაშინებს სიცივე და
ქარის თარეში
მოდი ოღონდაც გელოდები
იმ ჩვენს ღამეში
ზღვის ნაპირთან და პალმის ძირში
ვნება იწვება,
მაპატიე,რომ ვერ შევძელი
გადავიწყება...
და შენს სიყვარულს მინდა ერქვას თავდადიწყება...
არ მავიწყდება არაფერი
ვერ მავიწყდება...
გარეთ ქარია......

თუ შეიყვარე ოდესმე ვინმე, ისე ძალიან მე რომ მიყვარხარ, თუ შეგაწუხა უიმისობამ, როგორც მე ვწუხვარ ჩემთან რომ არ ხარ და თუ მან ისე დაგასაჩუქრა, როგორც მაჩუქე შენ ცივი გული და გაიცინა როცა გაიგო, შენი მისდამი ღრმა სიყვარული. მაშინ მიხვდები თუ როგორია, დღეები მწარეთ გატარებული, მაშინ გვექნება საერთო ერთი ორივეს გული გამწარებული

ღამე, მთვარე შორეული,
შენსკენ, გრძნობა მორეული,
მოვალ, როგორც მთვარეული,
შენზე ფიქრით არეული...

მოვალ, როგორც დილის ნამი,
ავმღერდები როგორც თარი,
მოვალ, როგორც წვიმის დარი,
მოვალ, როგორც ნიავ-ქარი.

გაზაფხულზე მოვალ ველად
მარტში იად და ენძელად,
ატმის ყვავილის სურნელით,
თუნდაც ავყვავდები ტყემლად.

ხიბლს შევმატებ არემარეს
ბროწეულის ყვავილებად,
წვიმის შემდეგ ავენთები,
მანათობელ ცისარტყელად.

მოვფრინდები, თუნდაც მერცხლად,
გავწვიმდები ისევ სევდად,
აზვირთებულ, ცისფერ ტალღებს
გამოვყვები თოლიებად.

ზამთრით, მოვალ თეთრ ფანტელად,
შენთან მოვალ ისევ ფიფქად,
დაგეცემი ხელის გულზე
და ვიქცევი მე შენს ფიქრად.

როგორც ფიქრი შორეული,
მოვალ, გრძნობა მორეული,
მოვალ, როგორც მთვარეული,
შენზე ფიქრით არეული...

მე შენ გიპოვნე დიდი ხნის წინათ...
მე შენ გიპოვნე და მივხვდი, რომ იქამდე არც არსებობდა არაფერი. შენ ხარ ერთადერთი, რაც აძლევს აზრს ჩემს ცხოვრებას...
ერთადერთი, რაც მაგრძნობინებს სიხარულს და სიცოცხლის ხალისს. მე მჭირდები, იმაზე უფრო მეტად, ვიდრე ამას ოდესმე გაიგებ. მე ვიხსენებ წარსულს და ახლა ვტკბები შენი ხილვით. იმედით ვუცქერი მომავალს, რადგან ოცნებებში ჩვენი ერთად ყოფნა
მესახება...

მე გპირდებოდით, რომ დავბრუნდები
რომ თქვენი თმები დამაბრუნებდა,
მაგრამ დღეები, როგორც ქურდები
ჩემს დაპირებებს ანადგურებდნენ...

და ტყვია სადმე თუ გააციებს
გულს საშინელი განადგურებით
თქვენ მაპატიეთ, ჰო მაპატიეთ
დანაშაული - არდაბრუნების

რაში გჭირდები მე, ტრფობის ხამი.
შენ მიღალატებ - მეც გაგიწყრები.
დაგავიწყდება ის ტკბობის ჟამი
და მეც სულ ისე დაგავიწყდები.

დავლევ, დავთვრები ბრაზმორეული.
წარსული ახლა ჩემი მტერია.
საიდანღაც კი ხმა შორეული
წამიჩურჩულებს: - არაფერია!

რაში გჭირდება ღატაკი, ლოთი.
შენი ცხოვრება ახლად იწყება.
და ერთი გიჟი, სულელი, შფოთი...
ისე, უბრალოდ დაგავიწყდება.

-შენი დრო მორჩა, როგორც უყურებ,
-მეტყვი, --ახლა კი ჩემი ჯერია.
გამიკვირდება, ჩავიბუტბუტებ:
-განა ეს მართლა არაფერია?!

დეკემბერია, გული თოვლს ითხოვს...
შენ გათხოვდები - მეც გაგიწყრები.
დაგავიწყდება იანვრის სითბოც
და მეც სულ ისე დაგავიწყდები

იწვის წიგნები და ბარათები,
ღაწვზე - თხიერი ...
მიტოვებულიც, ნაღალატევიც,
ხარ მშვენიერი!
იყუჩე! გაცვლა კაცისგან სხვაზე -
(ადვილად ითქმის!)
ბევრს ვერას იტყვის მშვენიერ ქალზე,
ვერაფერს თითქმის!
იყავი შენში დარწმუნებული:
თვალზე თხიერით,
გამგუნებულიც, დაწუნებულიც,
ხარ - მშვენიერი!
ის არ წასულა თავისი ნებით,
არც ჰაიჰარად, -
თავს დაეღვარა ალერსით, ვნებით -
ზღვამ წაიყვანა.
მეც ... ზღვა მომესმის გამძვინვებული -
ზღვა შენმიერი ...
სხვაზე გაცვლილიც, დამცირებულიც,
ხარ - მშვენიერი!

ბევრი იმედი გაწბილდება,
? ბევრი ოცნება გაცივდება...
მაგრამ არასდროს არ გცილდება -
? ქალი, რომელიც გიყვარს.
? ხანდახან ყოფნა გაძნელდება,
და სიმარტოვე გაგრძელდება...
მაგრამ არასდროს არ გბეზრდება -
? ქალი, რომელიც გიყვარს.

? წლებმა იციან გამეტება,
სულს ბინდისფერი დაედება...
? მაგრამ არასდროს არ ბერდება -
ქალი, რომელიც გიყვარს.

? თურმე სიცოცხლე ხანმოკლეა,
მალე ბალახი მოგედება...
მაგრამ არასდროს არ მოკვდება -
? ქალი, რომელიც გიყვარს.

მე მაპატიე,
ვერ დავემგვანე
იმ ქალს, რომელსაც
ღამ-ღამობით ფიქრით ხატავდი...
მე მაპატიე,
ვერ ვიქეცი სურვილის მონად,
ვეღარ გითხარი -
რომ ტკივილი მქონდა სხვაგვარი,
სხვა სიყვარული, მონატრება,
სხვაგვარი თრთოლვა.
ვეღარ გითხარი...
დროც არ იყო ამის სათქმელი,
რადგანაც სულში სევდამ მოთოვა...
ბოლოს კი მაინც უხმაუროდ
ისე წავედი,
შემოდგომის პირს როგორც იცის
ხოლმე ფოთოლმა.

სდუმს ტელეფონი...
და ამ დუმილში შენი ფარული ზიზღი იწყება
მე ჩემს გრძნობებთან ისე მიგიშვი,
ტკივილში იშვა თავდავიწყება.
და დავიღალე ამ თამაშებით
და ამომევსო სულის სისრულე
თუ შენ გინდოდა გადამარჩენდი
მაგრამ, რატომღაც არ მოისურვე.
მე მინდა შენი წაწალი მერქვას,
და თივის ზვინთან ვნებად ვდნებოდე
ვგრძნობდე შენს სუნთქვას და
გულის ფეთქვას
და გათენება არ მოდიოდეs
@@@@@@@@@@@@@@@@
მიმაფრენდა ნაპრალებზე ლურჯა ცხენი,
გადვიჩეხე უკურნებლად დაჭრილი ვარ...
დამეხსენი...
შეკიდებიან მთვარეს როგორც ლურჯი მტევნები
თეთრ-ვარდისფერი ალუჩები და შადრევნები.
ქანდაკებებმა ჩაიარეს მოხდენილ წყებად...
სადღაც შორს მუსიკა ქარივით კითხულობდა
ვინ არის ეს ქალი? ვინ არის ეს ქალი ასეთი ცისფერი?
ჩახმახის წუთი, ბნელ სივრცეში აშლილი ბოლი
შავი ყვავილის სამუდამოდ მკვდარი ფოთოლი...
ლიუციფერი...
ვინ არის ეს ქალი? ვინ არის ეს ქალი ასეთი ცისფერი?
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
აღარ მაძინებდა მზერა ალმაცერი, ხალიანი ტუჩი მკლავი ანაცერი,
მზის და ცხელი ქვიშის ვნებით ატკეცილი ტალღებს მიაპობდა ტანი კალმახური.
თვალებს ჩავკიდებდი ზღვაში ანკესივით და შინ ვბრუნდებოდი, როგორც გალახული.
თითქოს შენს სხეულში მზეა მომწყვდეული ანდა კანში სკდება მწიფე ბროწეული.
ზღვა ღელავდა კრთოდა, ტალღებს შლიდა მწვანედ გახველ ნაპირზე და ღელვაც გაიტანე,
განა ბევრი მინდა? ჰოი დავიქანცე, ბევრი თეთრი ღამე ზღვასთან გადავფურცლე, მოვდიოდი მხოლოდ და შენს აცრილ მკლავზე თითებს დავაწყობდი, როგორც სალამურზე.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ნაძირალებო და ტირანებო, მე თქვენ მძულხართ
და მიჩუქნია ეს სიძულვილი თქვენთვის. . .
ბოზებო და ლოთებო, მე მებრალებით
და მიჩუქნია ეს სიბრალული თქვენთვის. . .
დიდსულოვნებო და გმირებო, მე თქვენ მიყვარხართ
და მიჩუქნია ეს სიყვარული თქვენთვის. . .
ჩემო ქვეყანავ, მე უკვდავი ვარ
და მიჩუქნია ეს უკვდავება შენთვის. . . .
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
მინდა ვიყოთ ერთად სოფელში და წვიმდეს,
შემოჩვეულ სევდას წვიმის ღვარი შლიდეს,
იფარავდეს შინდი შეციებულ ჩიტებს
და შენ ჩემი დიდი სიყვარული გჭირდეს.
გიკითხავდე ლექსებს, არა ვგავდეთ დიდებს,
გიკოცნიდე დიდხანს საფერებელ თითებს
მთელი ღამე მშვიდი, თბილი წვიმით წვიმდეს
და შენ ჩემი დიდი სიყვარული გჭირდეს
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
თავი დამავიწყეს ძველმა სონეტებმა,
ძველი სატკივარი გამანდეს,
ისე მომენატრა შენი მოფერება,
როგორც არასდროს აქამდე.
წარსულს უმღეროდა ძველი როიალი,
თითქოს შენც მეძახდი შორიდან,
პირჯვარს ისახავდა ღამე მთვარიანი,
გარეთ ხეტიალი მომინდა.
ფიქრთა ჩირაღდანზე წლები აელვარდნენ,
გაქრა ყველაფერი უკვალოდ,
ისე მომენატრე,ისე მომენატრე,
ვერც კი წარმოიდგენ უბრალოდ!
@@@@@@@@@@@@@@@@@@
როცა მთვარე ვარსკვლავებთან
ღამე ბინად დაიდებს,
ისე ჩუმად მოვალ შენთან,
რომ ვერევინ გაიგებს.
ნაცნობ კოცნით გაგაღვიძებ
ამით სიზმარს აგიხდენ,
გავიგონებ: მომენატრე
მე კი სულში ჩაგიძვრენ.
ციდან სიყვარულის ცეცხლს
მთვარე უხვად არიგებს,
იმ კეკლუცის ბრალი არის
ვნება უკრთის,აგიჟებს.
ჩემთან ერთად ვარსკვლავებმა
შენთან შემოაბიჯეს,
წუხელ მათ მომიყვანეს,
ისევ ცაში ავიდნენ.
ბევრი გკოცნე და გეფერე,
მაგრამ შენ ვერ გაიგე.
@@@@@@@@@@@@@@@
ისევ ეცემა ფანჯრის მინას წვიმის წვეთები,
ისევ იწვიმა,იწვიმა და კვლავაც დარია,
გულმაც იტირა,იტირა და წვიმის წვეთივით
დაპატარავდა კიდევ უფრო მასზე ძალიან.
ცასაც გული აქვს,ისიც ტირის,ისიც განიცდის
და არ უხდება მარტოობა ღრუბელს ხალიანს,
რომ შემეკითხონ:რას ინატრებდი ყველაზე მეტად?
-მზეს ვინატრებდი...
სიცოცხლეს და...
შენს თავს...
ძალიან...